Inlandsbanan to kolej wiodąca przez środkową część kraju od Kristinehamn do Gällivare w Laponii.
Pomysł wybudowania kolei zrodził się w roku 1894 ale minęło prawie 40 lat, zanim budowa została ukończona w 1937 roku. Inicjatorem tej budowy był Axel Rappe. Obecnie jest to kolej w głównym przeznaczeniu turystyczna latem, ale służy również jako towarowa przez cały rok.
Cała trasa ma prawie 1 300 km. Można dowolnie zaplanować sobie wycieczkę i regulować podróż, wysiadać na wybranych stacjach i zostać w wybranych miastach. Można kupić bilet na poszczególne odcinki lub bilet/karta, która jest ważna dwa tygodnie, bez ograniczeń na całej trasie. Karta na 2 tygodnie kosztuje 1 795 koron (około 900 zł). Dzieci, (jedno lub dwoje) w towarzystwie dorosłych jada za darmo, trzecie i więcej, za połowę ceny. Młodzież od 16 do 25 lat ma 25% zniżki. Nie ma zniżki dla studentów spoza Szwecji. Emeryci, powyżej 65 lat, 10% zniżki. Uwaga! Bilety InterRail oraz Eurail upoważniają do bezpłatnego poruszania się na całej trasie. Informacje o biletach i szczegółach wycieczki znajdziecie na stronie oficjalnej Inlandsbanan. (Po szwedzku, angielsku i niemiecku).
Przejażdżka tą koleją to wyśmienita okazja do zapoznania się z pięknymi zakątkami Szwecji. Trasa wiedzie przez środek kraju, a więc miejscami widzimy niedostępne i dzikie obszary.
Po drodze są przystanki, żeby rozprostować kości i żeby móc bliżej przyjrzeć się przyrodzie i ciekawym miejscom. Czasem zatrzymuje się w lesie, tak jak tu, na stacji Björnidet, żeby po przejściu ok. 300 metrów podróżni mogli zobaczyć niedźwiedzią gawrę.
Czasem zatrzymuje się przy urokliwych starych stacjach kolejowych, np, takich jak ta malutka, najmniejsza stacja w Skandynawii:
Albo przy większych miasteczkach, lub wioskach, gdzie zwykle zatrzymujemy się na lunch albo kawę.
Obowiązkowym wręcz punktem jest tez muzeum inlandsbana, w Sorsele.
Przystanki są atrakcją programu, jednak główną częścią wycieczki i właściwie cały jej urok tkwi po prostu w samej podróży przez kraj i podziwianie krajobrazu i pięknej, z każdym kilometrem zmieniającej się przyrody. Uważnym trafiają się widoki łosi, których im dalej na północ, tym więcej. Czasami maszynista próbuje zatrzymać pociąg, żeby ich nie staranować, bo sobie chodzą po torach. Niestety ginie dużo łosi i reniferów na tej trasie. Dzisiaj udało mi się zobaczyć dwa łosie 🙂 Niestety wtedy, zamiast aparatu miałam w ręku kanapkę.
Pogoda nam sprzyja jak na razie, ale czujemy, ze jest coraz zimniej. Jesteśmy teraz w Arvidsjaur (miasteczko wygląda jak żywcem wyjęte z serialu Przystanek Alaska), ale jutro ruszamy w dalszą podróż do ostatniej stacji przez Jokkmokk, do Gällivare, gdzie zostaniemy trochę, by potem tą samą drogą wracać z powrotem do Mora.
Polka w Szwecji 